ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ - Ζαν-Πωλ Σαρτρ

Σκληρόδετο βιβλίο.
Δερμάτινη ράχη.
Χρυσοτυπίες στο εξώφυλλο και στην ράχη.
Δημοτική γλώσσα, πολυτονικό σύστημα.
Άριστη κατάσταση. Αμεταχείριστο.
Βιβλίο φιλοσοφίας.
ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ 
ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ
(ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΚΕΡΑΙΟ)
Συγγραφέας: Ζαν-Πωλ Σαρτρ (Βραβείον Νόμπελ)
Μετάφραση: ΓΙΑΝΝΗ ΛΟ ΣΚΟΚΚΟ
Εκδόσεις: ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΛΕΞ. Χ. ΡΟΥΓΚΑ
Έτος εκδόσεως: χ. χ.
Σελίδες: 320
Διαστάσεις: 21 Χ 14
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
ΤΟ ΒΕΒΑΙΟ
Προθετική διάρθρωση της εικόνας
Ι. Περιγραφή
Η μέθοδος - Πρώτο χαρακτηριστικό: Η εικόνα είναι μια συνείδηση - Δεύτερο χαρακτηριστικό: Το φαινόμενο της οιονεί - παρατήρησης - Τρίτο χαρακτηριστικό: Η φαντασιακή συνείδηση θέτει το αντικείμενό της ως μη-ον - Συμπέρασμα
ΙΙ. Η οικογένεια της εικόνας
Εικόνα, προσωπογραφία, γελοιογραφία - Το σημείο και το πορτραίτο - Από το σημείο στην εικόνα: Η συνείδηση των μιμήσεων - Από το σημείο στην εικόνα: Τα σχηματικά ιχνογραφήματα - Πρόσωπα στη φλόγα, κηλίδες στους τοίχους. Βράχοι με ανθρώπινη μορφή - Υπναγωγικές εικόνες, σκηνές και πρόσωπα που βλέπουμε στο κατακάθι του καφέ, σε μια κρυστάλλινη σφαίρα - Από το πορτραίτο στην ψυχικήν εικόνα - Η ψυχική εικόνα
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
ΤΟ ΠΙΘΑΝΟ
Η φύση του ανάλογου στην ψυχικήν εικόνα
Η γνώση (το ειδέναι) - Η συναισθηματικότητα - Οι κινήσεις - Ο ρόλος της λέξης στην ψυχική εικόνα - Περί του τρόπου εμφανίσεως του πράγματος στην ψυχικήν εικόνα.
ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΖΩΗ
Το σύμβολο - Συμβολικά σχήματα και εικονογραφίες της σκέψεως - Εικόνα και σκέψη - Εικόνα και παράσταση.
ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ
Η ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΖΩΗ
Το μη - πραγματικό αντικείμενο - Οι διαγωγές απέναντι του μη-πραγματικού - Η παθολογία της φαντασίας - Το όνειρο.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Συνείδηση και φαντασία - Το έργο τέχνης.
---
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ:
Το "Φανταστικό", φαινομενολογική ψυχολογία της φαντασίας, ολοκληρώνει, επεκτείνοντας σε παράπλευρους τομείς έρευνας, τις θεωρητικές και φιλοσοφικές απόψεις που έχουν εκτεθή στο έργο του Σαρτρ: "Φαντασία", και αποτελεί με αυτό τη μεγάλη εισαγωγή στο θεμελιακό φιλοσοφικό του έργο "Το Ον και το Μηδέν". Η φιλοσοφική αυτή τριλογία συνοψίζει τη συνολική θεωρία του κυριότερου εκπροσώπου του γαλλικού υπαρξισμού.
 
Ο Ζαν-Πoλ Σαρτρ (γαλλικά: Jean-Paul Charles Aymard Sartre), (21 Ιουνίου 1905 - 15 Απριλίου 1980) ήταν Γάλλος φιλόσοφος, λογοτέχνης, κριτικός και πολιτικός ακτιβιστής, ο κυριότερος εκπρόσωπος του φιλοσοφικού υπαρξισμού και φαινομενολογίας, καθώς και υποστηρικτής της πολιτικής θεωρίας του Μαρξισμού. Θεωρούσε ότι οι διανοούμενοι πρέπει να παίζουν ενεργό ρόλο στην κοινωνία και ο ίδιος υπήρξε ένας εσωτερικά στρατευμένος καλλιτέχνης (όχι όμως και στρατευμένος από κάποιο κράτος ή καθεστώς) στηρίζοντας τις αριστερές πολιτικές επιλογές του με τη ζωή του και το έργο του. Στις δυτικές χώρες του ασκήθηκε έντονη κριτική για την υποστήριξη του προς τις κομμουνιστικές κυβερνήσεις της εποχής, όπως αυτές του Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα, του Μάο στην Κίνα, καθώς και των Ερυθρών Χμερ στην Καμπότζη, αλλά και εντός της Γαλλίας για την υποστήριξη των Αλγερινών επαναστατών έναντι των γαλλικών στρατευμάτων κατά τον πόλεμο της Αλγερίας. Για τη στάση του αυτή έγινε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του.
Ο Σαρτρ είναι επίσης γνωστός για την ανοικτή σχέση που διατηρούσε με τη διάσημη θεωρητικό του φεμινισμού και φιλόσοφο-μυθιστοριογράφο, Σιμόν ντε Μποβουάρ. Αχώριστοι πάνω από μισό αιώνα και οι δύο μαζί αμφισβήτησαν τις κοινωνικές και πολιτισμικές συμβάσεις του περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσαν, το οποίο θεωρούσαν μεγαλοαστικό και ρηχό (μπουρζουά) ως προς τον τρόπο ζωής και σκέψης. Η σύγκρουση μεταξύ της καταδυναστευτικής, και πνευματικά καταστροφικής, συμμόρφωσης με το κατεστημένο, και η αναζήτηση του αυθεντικού τρόπου του υπάρχειν αποτέλεσε την κύρια θεματολογία της πρώιμης περιόδου του Σαρτρ. Αυτήν αποτύπωσε στο κύριο φιλοσοφικό του έργο με τίτλο Το είναι και το μηδέν (L'Être et le Néant) το οποίο εκδόθηκε το 1943, ενώ άλλα σημαντικά φιλοσοφικά έργα του αποτελούν το Ο υπαρξισμός είναι ανθρωπισμός (L'existentialisme est un humanisme) του 1946, και η Κριτική της διαλεκτικής λογικής (La Critique de la raison dialectique) του 1960.
Αποστρεφόταν τις επίσημες τελετές και τα αξιώματα και γι' αυτό τον λόγο, το 1964, αρνήθηκε να παραλάβει το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας, αναφέροντας πως ένας συγγραφέας δεν πρέπει να επιτρέψει στον εαυτό του να μετατραπεί σε θεσμό. Το έργο του εξακολουθεί να επηρεάζει και να αποτελεί αντικείμενο μελέτης των κοινωνιολογίας, κριτικής θεωρίας, μετα-αποικιοκρατισμού και λογοτεχνικής ανάλυσης.