ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΓΕΛΙΟ (1934) - Υπό Λεωνίδα Ανδρέιεφ

Σκληρόδετο βιβλίο.
Ιδιωτική βιβλιοδεσία.
Δερμάτινη ράχη, δερμάτινα εξώφυλλα.
Δύο (2) λογοτεχνικά αφηγήματα και ένα (1) επιστημονικό σύγγραμμα σε ένα βιβλίο.
Ημικαθαρεύουσα γλώσσα.
Πολύ καλή κατάσταση.
ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΓΕΛΙΟ
Συγγραφέας: Υπό ΛΕΩΝΙΔΑ ΑΝΔΡΕΪΕΦ
Εκδόσεις: ΜΗΝΙΑΙΟΣ "ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ"
Τόπος εκδόσεως: ΑΘΗΝΑΙ
Έτος εκδόσεως: 1934
Σελίδες: 261
Διαστάσεις: 19,5 Χ 13,5
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΓΕΛΙΟ - ΥΠΟ ΛΕΩΝΙΔΑ ΑΝΔΡΕΪΕΦ
ΟΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΚΑΝΔΑΧΑΡ - ΥΠΟ ΑΡΘΟΥΡΟΥ ΓΚΟΜΠΙΝΩ
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ: Η ΕΞΕΛΙΞΙΣ ΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ
---
Ο Λεονίντ Νικολάγιεβιτς Αντρέγιεφ (9 Αυγούστου 1871 - 12 Σεπτεμβρίου 1919) ήταν Ρώσος συγγραφέας, ο κύριος εκπρόσωπος του εξπρεσιονισμού στη ρωσική λογοτεχνία.
Τα πρώτα έργα του Λεονίντ Αντρέγιεφ, σε μεγάλο βαθμό, αντανακλούν τις καταστροφικές συνθήκες υπό τις οποίες βρισκόταν τότε ο συγγραφέας. Ωστόσο, ακόμη και στις αρχές της πορείας του έδειξε τα κύρια κίνητρά του: τον σκεπτικισμό και τον πεσιμισμό του, την έλλειψη πίστης στον ανθρώπινο νου (Ο τοίχος, Η ζωή του Βασίλι Φιβέισκι) και τη θρησκεία (Ιούδας ο Ισκαριώτης). Η γλώσσα του είναι δυναμική και εκφραστική. Τα έργα του τα διακρίνει μια όξυνση αντιθέσεων, απροσδόκητες στροφές των γεγονότων σε συνδυασμό με μια σχηματική απλότητα του ύφους. Στα πρώτα του βήματα επηρεάστηκε από τον ύστερο ρομαντισμό και μέσα από τον ρεαλισμό έφτασε αργότερα στον εξπρεσιονισμό. Εκκεντρικός και μελαγχολικός στην καθημερινή του ζωή, ήταν λάτρης των έργων του Σοπενχάουερ.
Ο Αντρέγιεφ γνώρισε μεγάλη ανταπόκριση στους καλλιτεχνικούς και πνευματικούς κύκλους της προεπαναστατικής Ρωσίας. Θετικά σχόλια για αυτόν είχαν εκφράσει εκτός από τον Γκόρκι, ο Νίκολας Ραίριχ, ο Ρέπιν, ο Τσέχωφ και πολλοί άλλοι. Η φήμη του εξαπλώθηκε μετά την έκδοση το 1901 της συλλογής του Μια φορά κι έναν καιρό. Την επόμενη χρονιά δημοσίευσε, μεταξύ άλλων, δύο από τα γνωστότερα διηγήματά του: Μέσα στην ομίχλη και Η άβυσσος. Το τελευταίο, η ιστορία ενός εφήβου, ο οποίος τρελαμένος από τη σύφιλη, δολοφονεί μια πόρνη και κατόπιν αυτοκτονεί, δέχτηκε οξύτατη κριτική από την κόμισσα Σοφία Τολστόι. Στις αρχές του 1902 παντρεύτηκε, έπειτα από πολύχρονη και θυελλώδη σχέση, την Αλεξάνδρα Βελιγκόρσκαγια, ανιψιά του Ουκρανού ποιητή Ταράς Σεβτσένκο και στο τέλος της χρονιάς γεννήθηκε ο πρώτος του γιος, ο Βαντίμ. Η νουβέλα του Το κόκκινο γέλιο ήταν η αντίδρασή του στη φρίκη Ρωσοϊαπωνικού πολέμου. Το 1905 χαιρέτισε την πρώτη ρωσική επανάσταση. Ο Κυβερνήτης, ο Ιβάν Ιβάνοβιτς και το θεατρικό Προς τ' αστέρια αντανακλούν τη συμπάθεια του συγγραφέα για την επανάσταση. Τον Φεβρουάριο φυλακίστηκε γιατί στο διαμέρισμά του πραγματοποιήθηκε μυστική συνάντηση της Κεντρικής Επιτροπής του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, αλλά αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους.
Στα τέλη του 1905 ο συγγραφέας αναγκάστηκε να καταφύγει στη Γερμανία για να γλυτώσει από τις διώξεις των καθεστωτικών. Στο Βερολίνο, το 1906, γεννήθηκε ο δεύτερος γιος του, ο Δανιήλ και το Δεκέμβριο του ίδιου έτους πέθανε από επιλόχειο πυρετό η γυναίκα του, γεγονός που τον έριξε σε βαθιά κατάθλιψη. Αποδέχεται την πρόσκληση του Γκόρκι να τον επισκεφθεί στο Κάπρι, όπου και ζει μέχρι την άνοιξη του 1907. Μετά το 1907 ο Λεονίντ Αντρέγιεφ παραιτήθηκε από κάθε επαναστατική άποψη, πιστεύοντας ότι η εξέγερση των μαζών μπορεί να οδηγήσει μόνο σε μια μεγάλη απώλεια της ζωής και μεγάλη οδύνη.
Επιστρέφει στην Αγία Πετρούπολη και το 1908 δημοσιεύει το δημοφιλέστερο μυθιστόρημά του, τους Επτά κρεμασμένους, μια καταγγελία της τσαρικής τυραννίας. Παντρεύεται την Άννα Ντενίσεβιτς (από την οποία θα αποκτήσει 3 παιδιά, τον Σάββα, τη Βέρα και τον Βαλεντίν) και μετακομίζει σε δικό του σπίτι στο Βάμελσου, στον κόλπο της Φινλανδίας, λίγο έξω από την Αγία Πετρούπολη. 
Στις 12 Σεπτέμβρη 1919 ο Λεονίντ Αντρέγιεφ πέθανε ξαφνικά από εγκεφαλική αιμορραγία στη Φινλανδία.
 
Ο Αρτύρ ντε Γκομπινώ (1816 - 1882) ήταν Γάλλος διπλωμάτης και συγγραφέας, θεωρούμενος ως ο πατέρας της άποψης περί ανωτερότητος της Αρείας φυλής, την οποία εκφράζει στο βιβλίο του An Essay on the Inequality of the Human Races (Δοκίμιο περί της ανισότητος των ανθρωπίνων φυλών, 1853–1855). Θεωρείται ο πατέρας των σύγχρονων αντιλήψεων περί φυλετικών διακρίσεων.
Ο Χίτλερ και οι ναζί δανείστηκαν πολλά από την ιδεολογία του Γκομπινώ, αν και ο ίδιος δεν ήταν αντισημίτης, θα μπορούσε μάλιστα να χαρακτηριστεί το ακριβώς αντίθετο. Ο Γκομπινώ εκφράστηκε θετικά για τους Εβραίους, περιγράφοντάς τους, στο δοκίμιό του για την ανισότητα των φυλών, ως "ελεύθερο, ισχυρό και ευφυή λαό, ο οποίος πρόκοψε, παρά τις αντιξοότητες στη Γη του Ισραήλ". Όταν οι ναζί υιοθέτησαν τις θεωρίες του Γκομπινώ, υποχρεώθηκαν να κάνουν εκτεταμένη λογοκρισία στα κείμενά του, ώστε να τα προσαρμόσουν με τις απόψεις τους, όπως άλλωστε είχαν κάνει και με αυτά του Νίτσε.