Ο ΜΑΚΑΡΙΤΗΣ ΜΑΤΤΙΑΣ ΠΑΣΚΑΛ (Α' ελλ. εκδ.) - Λουΐτζι Πιραντέλλο (Βραβείο Νόμπελ)
Σκληρόδετο βιβλίο.
Ιδιωτική βιβλιοδεσία.
Χρυσοτυπίες στην ράχη.
Δημοτική γλώσσα, πολυτονικό σύστημα.
Πρώτη ελληνική έκδοση.
Πολύ καλή κατάσταση.
Μυθιστόρημα.
Ο ΜΑΚΑΡΙΤΗΣ ΜΑΤΤΙΑΣ ΠΑΣΚΑΛ
Συγγραφέας: ΛΟΥΪΤΖΙ ΠΙΡΑΝΤΕΛΛΟ (Βραβείο Νόμπελ)
Μετάφραση: ΓΕΡΑΣ. ΣΠΑΤΑΛΑ
Εκδόσεις: "Κ. Μ."
Έτος εκδόσεως: 1953
Σελίδες: 252
Διαστάσεις: 21 Χ 15
---
Ο Λουίτζι Πιραντέλλο (1867 – 1936), ήταν Ιταλός δραματουργός, μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος, στον οποίο απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1934.
Γεννήθηκε στο Αγκριτζέντο της Σικελίας, τον αρχαίο Ακράγαντα. Προερχόταν από αστική οικογένεια που ήταν ιδιοκτήτρια κτημάτων και ορυχείων θείου. Αρχικά, ήθελε να ακολουθήσει σταδιοδρομία φιλολόγου και διαλεκτολόγου (υποστηρίζει στη Βόννη μια διατριβή για τη φωνητική και τη μορφολογία του ιδιώματος της γενέτειράς του πόλης). Τα πρώτα του δημοσιεύματα είναι μικροί τόμοι λυρικών ποιημάτων που κλίνουν προς την ευαισθησία του λυκόφωτος και του ρομαντισμού, όπως τα Mal giocondo (Χαρούμενο κακό, 1889), Pasqua di Gea (Πάσχα της Γης, 1891) και Elegia renane (Ελεγεία του Ρήνου, 1895)- που έχουν συντεθεί λίγο πολύ πάνω στο πρότυπο των Ρωμαϊκών ελεγείων του Γκαίτε τα οποία μετέφρασε τον επόμενο χρόνο. Ο ίδιος ο συγγραφέας έλεγε πως ήταν ελληνικής καταγωγής και πως το επίθετό του είναι παραφθορά του ελληνικού Πυράγγελος. Σπούδασε φιλολογία στο Παρίσι και στη Βόννη και δίδαξε ως καθηγητής της ιταλικής φιλολογίας στο ανώτατο ινστιτούτο της ιταλικής πρωτεύουσας. Στη Ρώμη ο Πιραντέλο συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά. δημοσιεύοντας ποιήματα και πεζογραφήματά του. Έγινε γνωστός στο ευρύτερο κοινό με το μυθιστόρημά του "Ο μακαρίτης Ματία Πασκάλ". Εκείνο όμως που τον έκανε παγκοσμίως γνωστό ήταν το θεατρικό του έργο. Το πρώτο μέρος του συνολικού θεατρικού του έργου ο Πιραντέλο το έγραψε σε μια ιδιαίτερα οδυνηρή εποχή γι' αυτόν, εξαιτίας του θανάτου της μητέρας του και της διανοητικής αρρώστιας της συζύγου του.
Από τον πρόλογο του μυθιστορήματος: Ένα από τα λίγα πράγματα που ήξερα θετικά, ίσως και το μοναδικό, ήταν αυτό: ότι λεγόμουν Ματτία Πασκάλ. Και το εκμεταλλευόμουν. Κάθε φορά που κάποιος φίλος μου ή γνωστός, θέλοντας να πάρει κάποια απόφαση, δυσκολευόταν σε τέτοιο βαθμό ώστε να 'ρθει να ζητήσει τη γνώμη μου ή τη συμβουλή μου, ύψωνα τους ώμους, μισόκλεινα τα μάτια και του απαντούσα·
-Λέγομαι Ματτία Πασκάλ.
-Ευχαριστώ, αγαπητέ μου. Αυτό το ξέρω.
-Και σου φαίνεται λίγο;
Για να πω την αλήθεια ούτε σε μένα δε φαινόταν πολύ. Τότε όμως αγνοούσα τι σήμαινε να μην ξέρω ούτε καν αυτό, να μην μπορώ δηλαδή -αν χρειαζόταν- ν' αποκριθώ όπως πρώτα.
-Λέγομαι Ματτία Πασκάλ.
Θα μπορούσε ίσως κάποιος να με λυπηθεί (κοστίζει πολύ λίγο), αν φανταζότανε τη φοβερή θλίψη ενός δυστυχισμένου που έτυχε ξαφνικά ν' ανακαλύψει πως... ναι, κάτι ασήμαντο, εν ολίγοις, πως δεν έχει ούτε πατέρα ούτε μητέρα, πως δεν ξέρει αν υπήρξε ούτε αν δεν υπήρξε· και θα μπορούσε επίσης ν' αγανακτήσει (κοστίζει ακόμα λιγότερο) για τη διαφθορά των ηθών, για τα ελαττώματα και τη θλιβερή κατάσταση της εποχής μας που τέτοιο κακό έκαναν σ' έναν φτωχό αθώο.
Ε, ας κάνει το κέφι του. Είναι όμως καθήκον μου να τον προειδοποιήσω πως δεν πρόκειται τώρα γι' αυτό. Θα μπορούσα πράγματι να παρουσιάσω σ' ένα γενεαλογικό δέντρο την καταγωγή και την προέλευση της οικογένειάς μου και ν' αποδείξω πως, εκτός από τον πατέρα μου και τη μητέρα μου, γνώρισα και τους προγόνους μου και τις πράξεις τους, που δεν ήταν όλες τόσο αξιέπαινες, για πάρα πολύ καιρό.
Τότε λοιπόν;
Να, η δική μου περίπτωση είναι πολύ πιο παράξενη και διαφορετική· τόσο διαφορετική και παράξενη ώστε αναγκάζομαι να διηγηθώ.
Για δυο χρόνια περίπου εργαζόμουν σα φύλακας, ή ίσως κυνηγός ποντικών, στη βιβλιοθήκη που άφησε στο Δήμο μας πεθαίνοντας κάποιος Πανιερότατος Μποκαμάτσα, το 1803. Είναι φανερό πως αυτός ο Πανιερότατος δεν ήξερε καθόλου το χαρακτήρα και τις συνήθειες των συμπολιτών του· πιθανόν όμως να ήλπιζε πως το κληροδότημά του με τον καιρό και με τον κατάλληλο τρόπο θα καλλιεργούσε στην ψυχή τους την αγάπη για τη μελέτη. Μπορώ όμως να βεβαιώσω πως μέχρι τώρα η αγάπη αυτή δεν καλλιεργήθηκε· και το λέω αυτό για να παινέσω τους συμπολίτες μου.
Το ίδιο συνέβη και σε μένα. Από την πρώτη ημέρα σχημάτισα τόσο κακή ιδέα για τα βιβλία, τυπωμένα και χειρόγραφα (όπως μερικά πολύ παλιά βιβλία της βιβλιοθήκης), ώστε ποτέ, ποτέ δε θα καθόμουν τώρα να γράψω αν, όπως είπα δεν θεωρούσα την περίπτωσή μου πραγματικά παράξενη και τέτοια που θα μπορούσε να γίνει μάθημα σε κάποιον περίεργο αναγνώστη.
