Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΧΡΩΜΑ - Περικλής Γιαννόπουλος

Μαλακό εξώφυλλο.
Λόγια γλώσσα, πολυτονικό σύστημα.
Άριστη κατάσταση. Αμεταχείριστο.
Βιβλίο δοκιμίων πάνω στις τέχνες.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΧΡΩΜΑ
Συγγραφέας: Περικλής Γιαννόπουλος
Εκδότης: ΛΙΒΑΝΗΣ
Χρονολογία Έκδοσης: 2012
Αριθμός σελίδων: 192
Διαστάσεις: 21x14
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
Το έργον του Γιαννοπούλου
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΝ
Η ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΧΡΩΜΑ
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΑΣ ΜΑΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥΣ, ΓΛΥΠΤΑΣ, ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ
Το χρονικό του θανάτου
---
"...Ο Περικλής Γιαννόπουλος υπήρξεν ο μεγαλείτερος ως τώρα, ο ευγλωττότερος και ο φωτεινότερος απόστολος του κατά φύσιν ελληνικήν ζην. Πεπεισμένος βαθύτατα, ότι η ωραιοτέρα χώρα και η τελειοτέρα φυλή είναι η ελληνική, εμίσει θανασίμως κάθε βάρβαρον ξενισμόν και ωνειρεύετο την Ελληνικήν Αναγέννησιν δια της επιστροφής εις τα μεγάλα και αιώνια Πάτρια. Το ξένον, το ευρωπαϊκόν, εις το οποίον δουλεύομεν απ' αιώνων, το ενόμιζε φύσει αταίριαστον προς τον Έλληνα, και ηγωνίζετο να καταδείξη όχι απλώς και μόνον ότι το ελληνικόν είναι το μόνον αρμόζον, αλλά και ποίον είναι αυτό το ελληνικόν.
Το έργον του είναι αφ' ενός η επίκριση, η σάτιρα, το κουρέλιασμα, η κατάλυσις της συγχρόνου ελληνικής ζωής εις όλας της τας εκδηλώσεις -Τέχνη, Φιλολογία, Γλώσσα, Θρησκεία, Πολίτευμα, Δίαιτα, Ενδυμασία κ.τ.λ,- και αφ' ετέρου αναδρομή εις τας γνησιωτέρας, τας καθαρωτέρας πηγάς του "ελληνισμού", προς υπόδειξιν των στοιχείων και των κανόνων, δια των οποίων θα ηδυνάμεθα να δημιουργήσωμεν μίαν νέαν ζωήν, αληθινά ελληνικήν, εις όλας της επίσης τας εκδηλώσεις.
Ο Γιαννόπουλος επίστευεν ακραδάντως εις το μεγαλείον και την αθανασίαν της φυλής. Είχε την ιδέαν, ότι εξελληνιζόμενον ακόμη μίαν φοράν δι' αναβαπτισμού εις τας πηγάς του, το Ελληνικόν Έθνος θα εφώτιζε και πάλιν τον κόσμον..." (ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ, 15 Απριλίου 1910, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
 
O Περικλής Γιαννόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα το 1869 και αυτοκτόνησε στη θάλασσα του Σκαραμαγκά στις 10 Απριλίου 1910.
Παρακολούθησε μαθήματα ιατρικής για ένα χρόνο στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και συνέχισε τις σπουδές του για άλλα δύο χρόνια στο Παρίσι. Μετά το θάνατο του πατέρα του εγκατέλειψε τις σπουδές του και πήγε για οχτώ μήνες στον αδελφό του στο Λονδίνο, όπου μελέτησε αγγλική και γαλλική λογοτεχνία, γνώρισε το κλίμα του συμβολισμού και του αισθητισμού και έζησε την πλούσια σε εμπειρίες ατμόσφαιρα του “τέλους του αιώνα”. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, γράφτηκε στη Νομική Σχολή και άρχισε έντονη δημοσιογραφική, λογοτεχνική και δοκιμιογραφική δράση.
Από το 1894 άρχισε να δημοσιεύει σε εφημερίδες και περιοδικά μεταφράσεις των Ντίκενς, Πόε, Λοτί, Ουάιλντ, Μποντλέρ, Μιρμπό, Τελιέ και γύρω στα δεκαπέντε πρωτότυπα “πεζά ποιήματα” (Μάιος 1894-Σεπτέμβριος 1904).
Από το 1899 αναπτύσσει έντονη δημοσιογραφική παρουσία με άρθρα στις εφημερίδες Ακρόπολις, Το Αστυ, Εστία κ.ά. και στα περιοδικά Κριτική, Παναθήναια, Ο Νουμάς κ.ά., όπου έκφράζει το ενδιαφέρον του για γενικότερα ελληνικά προβλήματα, καλύπτοντας πολλές όψεις της νεοελληνικής ιστορίας και ζωής.
Από τη δοκιμιογραφική παραγωγή του κυκλοφόρησαν σε αυτοτελή έκδοση το Νέον Πνεύμα (1906) και η Εκκλησις προς το Πανελλήνιον Κοινόν (1907). Τα καλύτερα λογοτεχνικά του κείμενα είναι Αι Νύμφαι του Αιγαίου (1901), Νύκτωμα (1901) και Αιγαίου Εσπερινός (1904).
Το έργο του, που αποκαλύπτει την καλλιτεχνική και αισθησιακή του κράση, τη φυσιολατρία και ελληνολατρία του, αντιμετωπίστηκε πάντα κάτω από το πρίσμα του ελληνοκεντρισμού και του εθνικισμού, χωρίς όμως να παραγνωρίζεται και η δημιουργική του όψη ως πεζογράφου του αισθητισμού.