ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΑΘΟΛΟΓΙΑ, ΤΟΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ (1926) - F. J. Collet
Σκληρόδετο / Πανόδετο βιβλίο.
Τόμος Β' από τετράτομο έργο.
Καθαρεύουσα γλώσσα.
Πλούσια εικονογράφηση.
Πολύ καλή κατάσταση. Εσωτερικό άθικτο.
ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΑΘΟΛΟΓΙΑ
μετά 368 εικόνων εν τω κειμένω εκ των οποίων αι 64 έγχρωμοι, και 10 ολοσέλιδων πολύχρωμων εκτός κειμένου
ΤΟΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ:
ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΕΠΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΩΝ ΑΥΤΟΥ
ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΥΠΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΕΦΡΩΝ
Συγγραφέας: F. J. COLLET
Μετάφραση: ΥΠΟ Α. ΠΡΑΤΣΙΚΑ, Γ. ΠΑΓΚΑΛΟΥ, Γ. ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ, Α. ΔΗΜΗΣΣΑ
Εκδόσεις: ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ Δ. & Π. ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥ
Τόπος εκδόσεως: ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ
Έτος εκδόσεως: 1926
Σελίδες 504 + εικόνες
Διαστάσεις: 21 Χ 14
ΠΙΝΑΞ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ:
- ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΤΟΜΑΤΟΣ
- ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΦΑΡΥΓΓΟΣ
- ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΣΟΦΑΓΟΥ
- ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΤΟΜΑΧΟΥ
- ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΓΚΡΕΑΤΟΣ
- ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΤΟΝΑΙΟΥ
- ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΗΠΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΧΟΛΙΚΩΝ ΟΔΩΝ
- ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΥΡΟΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
---
Ο Frédéric Justin Collet (28 Απριλίου 1870 – 1966) ήταν Γάλλος παθολόγος και ωτορινολαρυγγολόγος .
Σπούδασε ιατρική στη Λυών , όπου είχε ως εκπαιδευτές τους Raphaël Lépine (1851–1919) και Antonin Poncet (1849–1913). Το 1894 απέκτησε το διδακτορικό του και το 1901 διορίστηκε γιατρός των κατοικιών. Αργότερα έγινε καθηγητής γενικής παθολογίας στη Λυών, διοριζόμενος καθηγητής εσωτερικής παθολογίας το 1907 και καθηγητής ωτορινολαρυγγολογίας το 1927.
Το 1910 με τους André Chantemesse (1851–1919) και Antonin Poncet (1849–1913), ίδρυσε τη Bibliothèque de la Tuberculose , η οποία ήταν μια συλλογή μονογραφιών αφιερωμένη στη φυματίωση.
Το 1915 περιέγραψε μια διαταραχή που ονόμασε «γλωσσολαρυγγοσκαπουλοφαρυγγική ημιπληγία », η οποία αργότερα ονομάστηκε «σύνδρομο Collet». Αυτή η διαταραχή προκαλείται από μια βλάβη των κρανιακών νεύρων IX , X , XI και XII , με αποτέλεσμα την παράλυση των φωνητικών χορδών , της υπερώας , του τραπεζοειδούς μυός και του στερνοκλειδομαστοειδούς μυός. Έχει επίσης ως αποτέλεσμα την αναισθησία του λάρυγγα , του φάρυγγα και της μαλακής υπερώας. Αυτή η κατάσταση αναφέρεται μερικές φορές ως «σύνδρομο Collet-Sicard», που ονομάστηκε σε συνδυασμό με τον Jean-Athanase Sicard , ο οποίος παρείχε μια περιγραφή της διαταραχής ανεξάρτητα από τον Collet.
