ΔΕΚΑ ΑΡΘΡΑ ΣΤΟΝ ΝΟΥΜΑ - Ίωνος Δραγούμη

Μαλακό ιλουστρασιόν εξώφυλλο, δημοτική γλώσσα πολυτονικό, άριστη κατάσταση, εκδόσεις ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΙΣ, 1977, σελ. 120, 21Χ14
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
Για τούτο το Βιβλίο (του Δ. Π. Ταγκόπουλου)
Στην Πόλη (1904)
Το Έθνος, οι Τάξες και ο Ένας (1907)
Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου (1907)
Τι είναι το Γλωσσικό ζήτημα (1907)
Ο ευγενικώτερα πολιτισμένος λαός (1907)
Α' Προκήρυξη προς τους σκλαβωμένους και τους ελευθερωμένους Έλληνες (1908)
Η Μικρή Πατρίδα (Β' Προκήρυξη κτλ.) (1908)
Στρατός και άλλα (Γ' Προκήρυξη κτλ.) (1909)
Κοινωνισμός και Κοινωνιολογία (1908)
Τιμή και Ανάθεμα (1912)
---
Ο Ίων Δραγούμης (Αθήνα, 2 Σεπτεμβρίου 1878 - Αθήνα, 31 Ιουλίου 1920) ήταν Έλληνας διπλωμάτης, πολιτικός και λογοτέχνης. Υπήρξε βασικός οργανωτής των ελληνικών κοινοτήτων κατά τον Μακεδονικό αγώνα. Πρωταγωνίστησε στο γλωσσικό κίνημα του δημοτικισμού, ενώ με το συγγραφικό του έργο άσκησε σημαντική επιρροή στη διαμόρφωση της ελληνικής ιδεολογίας των αρχών του εικοστού αιώνα.
Κατά τη διάρκεια των Ιουλιανών του 1920, των βίαιων επεισοδίων που διοργανώθηκαν από τους Βενιζελικούς ως αντίποινα για την απόπειρα δολοφονίας του πρωθυπουργού στο Παρίσι, συνελήφθη και κατόπιν δολοφονήθηκε από βενιζελικό στρατιωτικό σώμα ασφαλείας στη λεωφόρο Κηφισίας.
Οραματιστής ενός ρομαντικού, προοδευτικού ελληνικού κράτους με στοιχεία εθνικισμού, ανθρωπισμού και σοσιαλισμού και υποστηρικτής μιας εναλλακτικής προσέγγισης της Μεγάλης Ιδέας, ενεπλάκη στα πάθη του εθνικού Διχασμού τα οποία και του στοίχισαν τη ζωή. Παρόλα αυτά και μετά τη δολοφονία του δεν έπαυσε να επηρεάζει την ελληνική σκέψη, όντας για πολλούς από τους θαυμαστές του «μάρτυρας και ήρωας του Ελληνισμού» ή και «ένας από τους πιο παρεξηγημένους, περισσότερο αμαυρωμένους και λιγότερο δικαιωμένους διανοητές της νεοελληνικής σκέψης και συνείδησης», για άλλους σωβινιστής, για άλλους ρομαντική και αμφιλεγόμενη, πάντοτε συναρπαστική προσωπικότητα.
Από το συγγραφικό έργο του Ί. Δραγούμη ξεχωρίζουν το Μαρτύρων και ηρώων αίμα (1907), που είναι εμπνευσμένο από τη μακεδονική σύγκρουση, όπου εκφράζεται η πολιτική ιδεολογία του και είναι ουσιαστικά αφιερωμένο στο γαμπρό του Παύλο Μελά, καθώς και τα Σαμοθράκη (1909) και Όσοι ζωντανοί (1912). Δημοσίευσε πολλά άρθρα στο περιοδικό Νουμάς και στο περιοδικό που εξέδιδε ο ίδιος Πολιτική Επιθεώρησις κατά τα έτη 1916 και 1917.